एकदातरी!

माझ्यातून उगवते पुन्हा एक नवे वर्तुळ
प्रसरण पावते, छेद देत माझ्यातल्या ‘मी’ला
नवे उमाळे फुटतात, स्थिरावतात           

भरतीच्या लाटा आवेगाने पुढे झेपावतात
किनाऱ्याची आस नकोशी वाटते
मुक्त,बेबंद झेप आवरेनाशी होते
वर्तुळाचा वेगही अनावर होतो
माझ्यातल्या मला एक वेगळी जाणीव देतो
अमूर्त एक क्षितीज मला सारखे साद घालते
बंध माझ्याभोवतीचे
पाऊल माझे मागे खेचते
एकदाच,
ओसंडून जावू दे ना हा आवेग
एकदाच,
पण अनुभवू दे ना
नाविन्याचा हा उन्मेष
इंद्रधनू रेखू दे ना मला माझ्या आभाळावर
एकदाच

घनभर निळाईचा रंग मला लेवू दे! 

-अनन्या