मनोगत

सुख दु:ख असे ऊन सावली

आयुष्य,एक आव्हान

पेलायचे,

ना हरायचे

कधी सुटू न देता भान,

जरी दैवाचे उलटे पडले दान.  

प्रारब्ध असे पोळणारे          

करू नकोस खंत

हो सावली तू, वाट जीवांना

मऊ गारवा अविश्रांत.

दे ऊब सुखाची

आश्रय अडलेल्याला

कळते त्यालाच वेदना

जो स्वत: होरपळलेला.

धग लागली कितीही

विचलित होऊ नको तू

मनोगत वेदनेचे 

कधी वाटेवर सांडू नको तू.

-अनन्या.

      

तरीही...!

अशाच धूसर  होत जातात

पावला खालच्या रुळलेल्या वाटा

आपलीच सावली वाटावी अनोळखी  

इतके बदलून जातो आपणही.                         

निसटते मुठीतून वाळू नकळत

कमी होतात श्वास तसे

जगण्याचे सगळेच बहाणे

वाटेवरच्या पावलांपुरते..

मागे वळून बघता बघता

पुन्हा पुन्हा हे जाणवते

कोणीतरी आत जागे

बोलते सतत,  जोडते नाते,

दूर निघून येतो तरीही

जगायचे राहूनच गेलेले असते

समोरचे क्षितीज खुणावते नव्याने

पावलांआधी मनच पुढे झेपावते…. 

-अनन्या.