निरभ्र

जगण्यातल्या जाणिवेचा

थेंब एक एवढासा
 
खोल खोल आत कुठे

क्षणभरातच नाहीसा

अगणित क्षण असे

नि:शब्द, दुखरे खुपरे

तळ गाठतांना आपोआप

शांतावले घाव बोचरे

त्या क्षणांची अबोल बोली

मनभर त्यांचा नाद अनाहत

तरंग उमटे लाटा लाटा

घुमे गाभारा अखंड तेवत

थेंब थेंब जोडून आवेगे

कोसळतो प्रपात अचानक

थरथरत्या जाणिवेत विरघळले

निरभ्र, निळे हसू निरागस.  

 

सत्य

जिथे विश्वास आहे
तिथे जरूर वाकावे
मोठेपणाचा ‘आब’ जिथे,
मान आपोआप झुकते.  

वृत्ती ज्याची संत,
तो आहे साधू
शुभ्र, विरागी वस्त्राआड आहे,
केवळ संधिसाधू.

पावलोपावली फुलले आहेत
साधकांचे मळे
साध्य,साधन भलतीकडेच
ढोंगाची पाळेमुळे.

वय केवळ मोठे यांचे
म्हणून वाकायची गरज नाही
कर्म मोठे ज्याचे त्याला
असल्या सोपस्कारांची तमा नाही.

मंदिर,मस्जिद, गीरीजाघरात
गर्दीच केवळ, देव नाही
माणसाआतल्या माणूसकीला  
देवत्वाची झूल नाही.

भाव ज्याच्या मनी त्याच्या
वागण्या बोलण्यात देव आहे,   
सत्य ज्याच्या मुखी त्याच्या
पावला पावलात विश्व नवे.

-अनन्या.