जगण्याचा अर्थ
विचारला
एकट्या रानफुलाला
त्याने हलकेच गिरकी घेतली
त्याची निरागसताच
मनाला खूप भावली.
पानोपानी उमलून
सर्वांगानं फुलून
सुगंधाचं रानभर
अनोखं दान लुटून
अबोल हळव्या ओठांनी
ते स्वतःतच गेलं मिटून
वाऱ्यावर झुलतांना
पाकळी पाकळी गळून गेली
श्वासापार्यंत शेवटच्या
वेदना त्यालाही नाही कळाली
वेड्या खोडातून
खोल हुंदका उमटला
जगण्याचा उमाळा
पुन्हा देठातून दाटला
हिरव्या हिरव्या कोंबामधून
फुल नव्याने हसले
निखळ नव्या सृजनाचे
जीवन
अर्थपूर्ण भासले.
-अनन्या
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा