बुधवार, ११ सप्टेंबर, २०१३

बोन्साय

मी एक बोन्साय,
तू घरात आणलेलं                
नकळतच त्याच्यात तुझं
आयुष्य गुंफलं गेलेलं.
त्याला माहीतच नव्हतं
आपण एक बोन्साय आहोत,
त्याच्या मनात मोकळ्या आभाळाचं
स्वप्न होतं रुजलेलं!
पूर्वी कधी उखडलेली मुळं
आपले दुखरे सल विसरून
अनोळखी उबदार मातीत, सहज गेली मिसळून.
म्हणतात ना असं, उखडलेल्या रोपट्याचं 
पुन्हा रुजणं अवघड असतं
पण हे रोपंच वेडं, मुळात अगदीच चिवट होतं.
तू स्तब्ध. ते प्रतीक्षेत.
तुझ्या प्रत्येक नकारात त्याने आपले रंग ओतले
तुझ्या मनातल्या वेदनेचे तणही त्याने अलगद खुडले.
पण तुला तर हवं होतं, फक्त एक बोन्साय..
मग हे फुलण्याचं भलतंच वेड कुठलं?
सगळं बदललं.
काचणाऱ्या तारांनी वाढ होऊ द्यायचंच नाकारलं
हे काप, ते काप
शरीरावर सुबक होण्यासाठी घाव
हवा तो आकार देऊन एक सुबक मांडणी
सुंदर दिसण्यासाठीच केवळ सजण्याची सक्ती.
एक स्वयंपूर्ण झाड नव्याने सजलं,
          आपल्यालाही एक मन होतं गाणारं
विसरूनच गेलं!
                                                                                                       
                                                                                                                                                 -अनन्या

२ टिप्पण्या: