जगण्यातल्या जाणिवेचा
थेंब एक एवढासा
खोल खोल आत कुठे
क्षणभरातच नाहीसा
अगणित क्षण असे
नि:शब्द, दुखरे खुपरे
तळ गाठतांना आपोआप
शांतावले घाव बोचरे
त्या क्षणांची अबोल बोली
मनभर त्यांचा नाद अनाहत
तरंग उमटे लाटा लाटा
घुमे गाभारा अखंड तेवत
थेंब थेंब जोडून आवेगे
कोसळतो प्रपात अचानक
थरथरत्या जाणिवेत विरघळले
निरभ्र, निळे हसू निरागस.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा